veltir vöngum

Nú er ég orðin hagsýn húsmóðir

Heimilið mitt er ekta íslenskt um þessar mundir. Ég bý svo vel að vera af bændaættum og mamma sendir mér kartöflur og gulrætur og ýmislegt. Á sunnudaginn var steikt nautakjötsflykki sem fannst hér í frystinum við tiltekt. Á mánudaginn voru soðin svið hér á heimilinu í fyrsta sinn síðan við karlinn hófum búskap, hann renndi þeim niður með íslenskum kartöflum og rófum og tók afganginn með sér í nesti daginn eftir. Á þriðjudagskvöldið fengu þau feðginin sér fisk úr frystinum, hann er svolítið gamall en leyfar frá því góðæri þegar ég var sjómannsfrú. Með fiskinum var paxoraspur og íslenskar kartöflur og í eftirmat fengu þau ábrystir. Í gær tók svo tappann úr en þá var soðið heimagert slátur, slátrið var að sjálfsögðu borið fram með íslenskum kartöflum og rófum og í eftirmat fékk dóttirin íslensk aðalbláber sem amma hennar tíndi handa okkur og út á það var rjómi og reyndar svolítið af dönskum sykri. Í kvöld verður svo mjólkurgrautur (íslensk mjólk en útlensk hrísgrjón), kalt slátur og ber í eftirmat.

Ég borða svo auðvitað ekkert af þessu sjálf enda í fráhaldi þrátt fyrir að vera svona ægilega hagsýn húsmóðir. Kreppan bitnar þannig á öðrum heimilismeðlimum, alveg eins og þegar mamma fór í megrun í denn, þá hætti hún að kaupa það sem okkur fannst gott.