Ótrúlegt en satt

Stundum legg ég hendurnar á magann og verð svolítið hissa hvað hann er stór, trúi því ekki að það sé lifandi manneskja inni í mér. Og mér er sama þótt það sé ómálga barn sem hefur ekki enn náð fullum þroska - það er svolítið geggjað fyrirbæri að geta geymt eitthvað lifandi, tilvonandi einstakling, inni í sér. Við erum að tala um veru sem gæti jafnvel lifað utan líkama míns núna ef svo bæri undir. Ég fríka stundum út þegar ég hugsa um þetta. Ég er með barn í maganum!

óvart afsögn og óvænt afsögn

Ég hef aldrei nennt að kafa djúpt ofan í pólitík framsóknarflokksins, eða annarra flokka ef út í það er farið. Ég las samt frétt um daginn sem sagði að þrír undanfarnir formenn Framsóknar hefðu sagt af sér þingmennsku og formennsku. Þar virðast þeir vera að axla ábyrgð á gengi flokksins í pólitík og eflaust einhverju fleira. Einnig sagði einhver gaur sem sendi óvart tölvupóst af sér um daginn og þar áður Björn Ingi en það var reyndar vegna einhverra borgarmála eða fatakaupa eða margumtalaðs "baklands".

En hvað um það, eru það bara Framsóknarmenn sem segja af sér? Eru framsóknarmenn einu stjórnmálamennirnir sem taka ábyrgð og afleiðingum gjörða sinna eða eru þeir bara þeir einu sem eru að klúðra svo svakalega að það réttlæti afsagnir? Eru Framsóknarmenn ábyrgu mennirnir eða klúðrararnir?

Svo var góður punktur aftan á Fréttablaðinu í morgun - menn virðast meira til í að segja af sér fyrir flokkinn sinn en fólkið í landinu - virðist nokkuð vera til í því.

Ekkert kallar á afsagnir

Óskastundir

Það er svo magnað að vera ég í dag. 

Hér sat ég við skrifborðið mitt í vinnunni og var að hugsa um það hvort ég kæmist í sjúkraþjálfun því kallinn ætlaði að taka bílinn um hádegi til að fara í verslunarleiðangur. Hringir þá ekki sjúkraþjálfarinn og biður mig að koma fyrr, málinu reddað og ég þurfti ekkert að gera.

Ég var líka að velta því fyrir mér hvort ég ætti að tíma að kaupa Silfursafn Páls Óskars handa dóttur minni og hvernig ég gæti fengið diskinn áritaðann án þess að hún vissi því hún dýrkar Pallann næstum jafn mikið og mamma sín. Kemur ekki bara Páll Óskar í vinnuna til mín og færir mér diskinn á silfurfati (pardon the pun), áritaði hann til lilla Magga og var bara mega hress.  

Í þakklætisskyni langar mig að hvetja ykkur öll til að mæta í Skífuna í Kringlunni kl. 15:00 í dag, kaupa Silfursafnið og fá það áritað hjá Diskódrengnum okkar. Hann mun líka taka nokkur vel valin lög í leiðinni. Áfram Palli!

 

Óskipulag og ómótmæli

Einhverjir halda því fram að loksins séu að koma fram alvöru mótmæli á Íslandi, eggjagrýtingar, bónusfánar og rauð málning séu til marks um það.  

Þá fyrst skal ég samþykkja það að íslendingar kunni að mótmæla þegar þeir vita hverju þeir eru að mótmæla, sameinast um það hverju þeir eru að mótmæla, mótmæla á vitrænan og málefnalegan hátt og komi sér saman um bæði stað  og stund til að mótmæla á.

Það hefst ekkert upp úr svona skrílslátum nema andúð annarra málefnalegra mótmælenda á þeim sem þau stunda, sem verður til þess að slíkt fólk neitar að koma og mótmæla því það vill ekki láta tengja sig við skríl. Mótmæli verða að hafa markmið, stefnu og tilgang og þau mótmæli sem hafa verið undanfarið einkennast af óskipulagi, stefnuleysi og tilgangsleysi. Þau eiga sér varla upphaf né endi og engin skýr markmið eða kröfur settar fram heldur allir með sitt hvort: "burt með krónuna", "burt með Davíð", "kosningar strax", "búú á auðmennina", "nýja stjórn", "ný lög" ble ble ble. Mótmæli eru ekki dægradvöl fyrir framhaldsskólanema sem nenna ekki að mæta í tíma, við erum að tala um alvöru mál. Ég er ekkert hissa á því að Íslendingar séu reiðir og ég er sjálf orðin þreytt á að fá ekkert að vita... að ekkert gerist... að engar alvöru fréttir berist. Ég ætla samt ekki að láta það bitna á eigum annarra og ekki á mínum eigin eigum (Alþingishúsinu). Tek undir orð Davíðs Þórs í pistli í fréttablaðinu þar sem hann sagði að við ættum ekki að láta reiðina gera okkur að fíflum (í lauslegri endursögn). 

Ef við fáum ekki upplýsingar og eigum ekki að leita að sökudólgum þá getum við amk. mótmælt skorti á upplýsingaflæði og svörum frá ráðamönnum, það er það eina sem er á hreinu þessa stundina.  

Valhöll í baði

Ólæti

Í fréttunum um daginn var viðtal við einhverja spænska námsmenn sem sögðust ekki skilja af hverju Íslendingar væru svona rólegir yfir ástandinu, heima hjá þeim myndi fólk brenna bíla og vera með almennar óeirðir á svona tímum.

Þá spyr maður sig... hvers værum við bættari með slíkri hegðun? Eyðileggja bíla - bíla hverra? saklausra borgara! Brjóta rúður, þótt þær væru í Alþingishúsinu? Við eigum þetta Alþingishús, hvers peningar fara í að borga þessar rúður? Ólæti eru ekki líkleg til árangurs og í eðli sínu er slík hegðun fáránleg í ljósi þess að hún hefur sjaldan ef einhvern tíma skilað nokkru nema særindum og eftirsjá. 

 

Það eru samt búin að vera ólæti inni í mér í dag. Litli kútur er búinn að vera með gríðarleg ólæti og gekk meira að segja svo langt að teygja úr sér með þvílíku offorsi að ég sárfann til. Það er í takt við hausinn á mér sem er búinn að ganga á með þvílíkum ólátum í dag. Það eru að brjótast um í mér erfiðar ákvarðanir, ákvarðanir sem ég er nánast hrædd við að taka en eru að valda mér vanlíðan, kvíða og hugarangri svo ég verð að taka þær. Mikið er gott að eiga trúnaðarmann á slíkum stundum, segi ekki meir.

Órómantísk en rosa dugleg

Helgin var tekin með trompi þar sem ástmaðurinn átti svolítið lærdómsfrí á laugardaginn. Ég fékk að ráða hvað við gerðum og eins órómantískt og það hljómar þá heimtaði ég að við myndum taka til í svefnherberginu. Ákvörðunin skal þó útskýrð í ljósi þess að hreiðurþörfin er að grípa mig heljartökum og herbergið síður en svo tilbúið fyrir komu krógans. Okkur áskotnaðist forláta skenkur fyrir þó nokkrum vikum og þá var alls konar "horndrasli" (drasli sem setið hafði úti í horni) sópað að rúminu mín megin til að koma skenknum fyrir undir súðinni, m.a. voru trékassar með rykföllnum bókum og gamla Kolster-sjónvarpið sem fylgt hefur fjölskyldunni í meira en 20 ár. Laugardagurinn fór því í það að þurrka af, raða í skenkinn og sleppa tökunum á dótinu. Ég sleppti auðveldlega tökunum á ensku kiljunum sem söfnuðust upp á háskólaárunum en kolsterinn var ekki jafn auðveldur og ég skildi við hann með miklum söknuði. Þetta fór allt í sorpu svo áhugasamir ættu að drífa sig í Góða Hirðinn að ná sér í unaðsgóðan Kollster í lit.

Ofan á alla órómantíkina reif ég niður rauðbleiku rúllugardínurnar sem hangið hafa uppi í svefnherberginu frá því að við keyptum íbúðina (fylgdu með). Ég krafðist þess, hvað sem allri kreppu og hækkunum liði, að við færum í IKEA og keyptum nýjar. Sagðist ekki ætla að þola þessa viðurstyggð mínútunni lengur. Nú er gardínulaust í herberginu svo áhugasamir ættur að komast að því hvar ég á heima og horfa á mig afklæðast áður en nýju gardínurnar hengja sig upp. (gerist það ekki annars sjálfkrafa?)

Ótrúlegt en satt

Það er nánast sama hvað hefur bjátað á í lífinu mínu síðan ég kynntist æðri mætti, ef ég bið um aðstoð þá fæ ég hana því hann vinnur aðallega í gegnum annað fólk. Í dag fékk ég að kynnast því enn og aftur að það er verið að hugsa um mig. Hveitikím virðist vera uppselt á landinu og ég hafði ætlað að leita að því fyrir hádegi en það var svo brjálað að gera í vinnunni að ég komst ekki í það og hádegismaturinn virtist ætla að breytast í eitthvað hveitikímslaust leiðindadæmi (og það er ekkert svo mikið pláss í mallakút upp á síðkastið). Þá hringdi engillinn minn í mig og sagðist vera á leiðinni í heimsókn og svo kom hún með fullan pakka af hveitikími handa mér enda vissi hún að heimilið mitt væri hveitikímslaust.

Það eru svona lítil atriði sem sannfæra mig alltaf betur og betur um það að minn æðri máttur sé stanslaust að hugsa um mig og hjálpa mér í lífinu, og þegar það gerist í gegnum fólkið sem ég elska er það bara enn betra.

Og já, ég á sögur af svona hjálp sem snúast ekki um mat en fráhaldið er það mikilvægasta í lífi mínu í dag og þess vegna tala ég svona mikið um það sem hjálpar mér að vera á þeim stað, og það er góður matur og hveitikím.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það voru bara til mega dramatískar eða mega væmnar englamyndir á google svo ég valdi þá allra væmnustu, hún á samt vel við. Kannski ég þurfi að leyfa sjálfri mér að vera svolítið væmin stundum.

Ófagmannlegt

Á klósettpappírpakkanum í vinnunni (sem er by the way bara með 4 rúllum í) stendur "Lotus - Professional"... hvernig ætli unprofessional klósettpappír sé?

Óhollusta

Það er fullt af fólki sem heldur að ég leggi stund á heilbrigðan lífsstíl og borði bara það sem er "hollt" afþví að það vill svo skemmtilega til að maturinn minn inniheldur mikið af grænmeti. Þetta sama fólk fær síðan sjokk þegar það sér mig setja majónes, beikon og smjör út á matinn minn og missir andlitið þegar ég segi því hversu mikið af diet-gosi ég drekk daglega.

Í mínu mataræði er hins vegar ekki lögð nein áhersla á lífræna ræktun, eiturefnafrítt fæði og lágt fitu eða kólesterólinnihald matvæla, ég vel t.d. alltaf nýmjólk, fullfeitt majónes og borða mikið af beikoni, maturinn minn má meira að segja innihalda MSG. Ég kaupi heldur ekki lífrænt ræktað grænmeti nema það henti mér sérstaklega, ég steiki og brasa matinn minn og mér er alveg sama þótt þessi týpa af olíu sé hollari en hin og oxist ekki við ákveðið hitastig og svo á ég það til að hella gerfisykri yfir allt saman. 

Það sem ég sleppi úr fæðunni minni eru einföld kolvetni á borð við hveiti og sykur og ég vigta hann og mæli til að fá örugglega nóg að borða og til að borða örugglega ekki of mikið. Flestir halda að þetta tengist hollustuátaki en það er ekki þannig. Ég sleppi þessum ákveðnu fæðutegundum vegna þess að ég er fíkill og ræð ekki við það magn sem innbyrði af þeim. Það sem ég borða vigta ég vegna þess að ég er líka fíkin í magn og þarf að stjórna því ofan í mig því ef maturinn er góður á bragðið þá borða ég of mikið. Ég get ekki stjórnað því sem ég borða sjálf. Þetta tengist hollustu ekki neitt nema ef hollustan er í þeim skilningi að ég er ekki að drepa mig með mat. Það er óhollt að vera í yfirþyngd, það er óhollt að borða einhæfa fæðu, það er óhollt að borða of mikinn sykur og of mikið hveiti og of mikinn mat en með matarplanið og vigtina af vopni get ég lifað í sátt og samlyndi við matinn án þess að borða of mikið af einu á kostnað einhvers annars. 

Öll þessi "hollusta" sem tröllríður samfélaginu okkar; spelt, lífrænt, gróft, hráfæði, ósaltað, fitulaust, án msg, án glútens, olíur sem oxast ekki, bannað að nota aspartame, bannað að djúpsteikja osfrv. er engin hollusta fyrir mér. Ég fylgi engum af þessum reglum "hollustuhreifingarinnar" en tekst samt að halda mér heilbrigðri, mun heilbrigðari en ég var þegar ég drakk ekki aspartame-drykki, borðaði aðeins beikon á tyllidögum og drakk undanrennu. Ég kýs því að halda mig við "óhollustuna" og vigta hana ofan í mig. 

Ó ó ó ó!!!

Eitt af því sem sagt er fylgja á meðgöngunni eru sinadrættir. Ég hef nú oft fengið svoleiðis og nokkrum sinnum núna á meðgöngunni og þá sérstaklega á nóttunni. Þá virðist vera sama í hvaða átt ég hreyfi á mér fótinn, sinadrátturinn skiptir þá bara um stað, t.d. ef ég teygi úr kálfanum færist sinadrátturinn yfir í vöðvann framan á sköflungnum og allt eftir því. Konur hafa auðvitað háan sársaukaþröskuld og allt það og maður hefur svo sem bara harkað þetta af sér eftir bestu getu og reynt að halda áfram að sofa.

Í nótt tók þó tappann úr, og það þýðir ekki að ég sé dottin íða. Um fimmleytið vaknaði ég við óþægindi í ökklanum sem breyttust í ósköp og skelfingu þegar verkurinn fór úr því að vera venjulegur sinadráttur og yfir í það að vera gríðarlega öflugt krampakast sem ekkert virtist við að gera. Löppina gat ég hvergi hreyft hvernig sem ég reyndi og þegar á leið var ég farin að sprikla eins og óður maður til að reyna að losna við þetta og emja eins og ég veit ekki hvað... og vakti auðvitað bóndann sem vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið og virtist litla björg geta veitt sinni sárkvöldu kærustu. Eftir nokkrar sársaukafullar tilraunir ákvað ég að prófa að standa á fætur og láta þyngdaraflið og gólfið vinna sitt verk en við tók annað krampakast, hálfu verra en það fyrra og löppin á mér krepptist til í einhverja óskiljanlega átt. Ég mátti gjöra svo vel að hanga á karlinum og bara gráta á meðan á þessu stóð en náði á endanum að teygja rétt úr löppinni. 

Í dag er eins og eymi eftir af þessu næturævintýri, ökklinn er allur eitthvað skrítinn og svona "kítl" í honum eins og hann langi til að endurtaka leikinn ef hann bara fengi tækifæri til.  Á einhver ráð við þessu?

Já kæru vinir, svona er líf mitt æsispennandi þessi misserin. Grindargliðnun og sinadrættir um miðjar nætur, gerist ekki mikið meira intressant. Jú annars - ég var hott í sjónvarpinu í gær og við vorum ánægð með þáttinn. Mikil heppni að forsíðumyndin skyldi verða til í þessum sama þætti sem var ekki sjálfgefið en kom einstaklega vel út. jájá það gerist svo sem fleira en sársauki.