Eru allir hættir að blogga?

Ég er að uppfæra stjórnborðið mitt á klukkutíma fresti í vinnunni, upp á von og óvon að einhver sé búinn að blogga. Komah sohhh - bloggið um landsleikinn, bloggið um fólk sem er óþolandi og leggur í tvö stæði þegar það er bílastæðaskortur, bloggið um hvað fólk sem segir að annað fólk sé óþolandi er óþolandi ... áfram áfram áfram. Guðrúnu leiðist í vinnunni!

Að monta...

Við skötuhjúin fórum með afsprengið okkar í viðtal til kennarans hennar í dag. Hún er að byrja í 5 ára bekk í Ísaksskóla eftir tæpa viku. Það verður vart hægt að segja annað en að barninu hafi gengið vel... kennarinn spjallaði við hana og var að skoða hvað hún kunni og hvar hún stæði og hrósaði henni sérstaklega fyrir að hafa getað talið hnökralaust upp að 20. Ég gaukaði því þá að honum að hún myndi telja upp í 100 eða meira fyrir hann ef hann nennti að hlusta á hana en ákvað að sleppa því að segja honum að hún gæti talið upp á 100 á ensku líka. Hann tékkaði ekkert á því hvort hún kynni stafina en þegar við gengum öll framhjá hurð þar sem stóð Sólbrekka heyrðist hún lesa "sól-brekk-aaaa" og ég sá að hann leit við og á stelpuna eins og hann trúði ekki alveg að hún hefði lesið af hurðinni.

Ég er endalaust montin af þessum dæmalausa fróðleiksþorsta stelpunnar minnar því ég þurfti ekki að troða þessu ofan í hana heldur hefur hún verið að pikka þetta upp smátt og smátt síðan hún var u.þ.b. 3 ára. En eftir að hafa séð við hverju er búist af 5 ára krökkum er ég svolítið á nálum... er ég búin að kynna hana fyrir of miklu of snemma? og gæti það komið niður á öðrum hæfileikum eins og t.d. félagsþroska eða hæfni til að fylgja leiðbeiningum.. hún á það nefnilega til að gleyma því að hún veit ekki allt og að hún er ekki "kennarinn". Ég var læs þegar ég fór í 0 bekk (6 ára bekk) og ég veit að kennarinn var frekar fúll og eiginlega skammaði bara mömmu fyrir að hafa kennt mér að lesa því blessuð konan vissi ekkert hvað hún átti að gera við mig fyrst ekki var hægt að kenna mér lestur.  Ég vona að við lendum ekki í þess háttar veseni en ekki ætla ég að fara að neita barninu mínu um fróðleik þegar það biður um hann. 

Ein mynd af snillanum í lokin: 

Ég hitti nú minn...

fyrrverandi í Bónus um daginn. Reyndar hitti ég hann ekki heldur sá hann álengdar. Veit ekki einu sinni hvort hann þekkti mig, ég þurfti a.m.k. að fókusa sæmilega til að fatta hver þessi kunnuglegi maður var. Við vorum náttúrulega ekki gift nema í djóki á fylleríi en kannski Brad og Jen nenni ekki einu sinni að spá í þessu jafn mikið og ég og mbl??!!

Hittast Aniston og Pitt á rauða dreglinum?

Hvenær á maður skilið...

að fá lottóvinning?

Það eru svo margir að tala um það að lottóvinningshafarnir hafi átt þetta skilið eða að peningarnir hafi farið á góðan stað - hver er ég að dæma um það? Ég kaupi stundum lottó en hef aldrei spáð í það almennilega hvort ég eigi það skilið að vinna stóra vinninginn, ég held ég myndi ekki kaupa miða ef ég héldi að ég ætti það ekki. Ef ég hefði unnið 65 milljónir hefði þá fólk út í bæ kannski farið að dæma um það hvort ég ætti það skilið eða hvort peningarnir væru að fara á góðan stað. Og ef ég hefði samþykkt að fara í viðtal - "par með eitt barn og annað á leiðinni vann stóra vinninginn. Hún vinnur sem blaðamaður og prófarkalesari en hann er í námi svo það má segja að vinningurinn hafi komið sér vel" - hefði þá fólk skoðað innbúið vandlega til að athuga hvort það væri rétt eða hvort ég væri örugglega nógu illa sett til að hægt væri að samgleðjast mér? Getum við bara samglaðst fólki sem hefur það verra en við til að byrja með?

og hvenær kemur lottóvinningur sér illa? "já - nei þetta kom sér afar illa, við vorum búin að skipuleggja okkur með mánaðarlaunin mín í huga plús lín lánin og svo vorum við búin að reikna þetta allt með fæðingarorlofinu og þessir peningar bara rugla öllu sísteminu hjá okkur". Ég held að jafnvel ríkasti maður Íslands myndi ekki segja að lottó vinningur kæmi sér illa.

Milljónamæringar í Fellunum

Nýtt lúkk fyrir haustið

Komið haust í huga mínum og þá þarf ég nýtt lúkk. Er svona ægilega lukkuleg með þennan haustlega, appelsínugula. Verst að ég virðist ekki geta breikkað dálkinn sem textinn lendir í en það kemur kannski síðar.

Fyrsti dagurinn í vinnunni eftir sumarfrí og ég er að komast í gang. Í gang þýðir samt að ég er alveg að sofna eftir hádegi. Mér finnst eins og ég sé að byrja í skólanum - er með skóla-haust fíling í mér. En það er víst kallinn sem er að byrja í skólanum og stelpan mín er að byrja í skólanum... litla barnið er að fara í skóla... reyndar í 5 ára bekk en mér er sama, hún er að fara í skóla og við erum að fara að hitta kennarann hennar á miðvikudaginn. Skrítið hvað ég varð allt í einu fullorðin.

Hversu oft hef ég ekki...

neytt fíkniefna á almannafæri? Fíkniefni og fíkniefni - það ætti kannski að taka það fram í fréttinni að þarna hafi verið á ferðinni ólögleg fíkniefni. Ég veit ekki betur en að ég hafi margoft reykt og drukkið á almannafæri að ónefndum öllum skiptunum sem ég hef graðkað í mig ís eða sælgæti, jafnvel fyrir framan saklaus, áhrifagjörn ungmenni og barnið mitt.

Neytti fíkniefna á almannafæri

Hugga mig við það...

að mér hefði ALDREI tekist að velja þessar tölur. Tólf, þrettán og fimmtán... ekki séns. Annars ætlaði ég að kaupa lottó því ég tel mér alltaf trú um að stórar lottóauglýsingar séu einkaskilaboð almættisins til mín um að ef ég kaupi miða þá muni ég fá alla peningana. Óska nýja milljónamæringnum til hamingju með alla peningana.

Vann tæpar 66 milljónir

Hips don´t lie

... og þær eru að drepa mig. Man ekki eftir að hafa verið með svona mikla grindarverki á síðustu meðgöngu og ekki svona snemma. Reyndar er hellingur sem ég man ekki eftir að hafi gerst á síðustu meðgöngu sem er að gerast núna. Bæði var ég ekki með fullri meðvitund síðast og auðvitað er líkaminn minn og mataræðið allt öðruvísi núna svo ég er að upplifa þetta á alveg nýjan hátt.

Ég er líka að verða fyrir gríðarlegri líkamsímyndarkreppu í hausnum á mér og oftast finnst mér ég ekkert vera ólétt heldur bara orðin feit aftur. Maginn á mér lítur nánast eins út núna og þegar ég var yfir 100 kg og ekki ólétt, ok kannski er það ekkert rétt en ég upplifi hann þannig. Vigtin er líka að færast upp á við sem hjálpar ekki til og mér finnst eins og ég sé bara í nákvæmlega sömu holdum og síðast þegar ég varð ólétt þó það muni um 20-25 kg þar á.

Eitt gerðist um daginn sem ég man eftir að hafi gerst áður en hefur ekki gerst í mjög langan tíma og það minnti mig á hvernig ég var... ég var að þvo mér um hárið í sturtunni og rak þá magann í sjóðandi heit blöndunartækin. Þetta gerðist nokkrum sinnum á meðan ég var sem feitust en ég fattaði þarna að þetta hefur ekki gerst alveg heillengi og fékk þar með einhvers konar staðfestingu þess að líkaminn minn hefði breyst og væri að breytast aftur. 

Segi bara við sjálfa mig á svipaðan hátt og leiðinlegu stelpurnar í Romy og Michelle´s High School Reunion: You´re not fat, you´re pregnant you halfwit.

Að borða til að lifa

Ég hef verið í þessum sporum - of "mjó" til að fara í aðgerð og of feit til að líða vel í eigin skinni. Og reyndar leið mér aldrei vel því jafnvel þegar ég var grönn sem unglingur fannst mér eins og ég passaði aldrei inn neins staðar, ég var öðruvísi en hinir, hugsaði annað, hafði öðruvísi samvisku, öðruvísi viðmið og leit öðruvísi út (þetta fannst mér jafnvel þegar ég gat gengið í gallabuxum nr. 29 og magabol, þá u.þ.b. 15-16 ára). Enginn ætti að láta sig dreyma um að ég hafi þá ætlað mér að verða þunglynd, feit, einangruð og óhamingjusöm kona. Ég var þessi hressa, djammarinn, brandarastelpan og þekkti fullt af skemmtilegu fólki. Þetta gerðist bara og samt gerðist þetta ekki bara, fæstir verða feitir af því að borða eins og venjulegt fólk, eins og þeir þurfa á að halda og svo ekki meira. Málið er bara að ég er fíkill - ég er fíkill í sterkju og sykur, hveiti og ger og ég er líka fíkill í magn, mér finnst gott að borða mikið af því sem bragðast vel, en ef ég læt ákveðnar fæðutegundir inn fyrir mínar varir þá verð ég fyrir þeim óeðlilegu viðbrögðum að langa stöðugt í meira og ég get t.d. ekki fengið mér einn mola úr skrjáfpoka nema hugsa umsvifalaust um hvenær ég geti réttlætt það að fá mér annan (þ.e.a.s. ef einhver er nálægur - annars fylgir bara hver á eftir öðrum hugsunarlaust þar til pokinn er tómur eða mér orðið óglatt, jafnvel þá hætti ég ekki). Þetta er vandamál sem ég hefði kannski á einhverjum tímapunkti getað stoppað en þá var það ekki farið að valda mér skaða og ég vildi ekki hætta. Það var ekki fyrr en það var orðið of seint að ég áttaði mig á að það var eitthvað verulega mikið að - reyndar var það ekki fyrr en ég fann lausnina að ég áttaði mig á því hvað var að. 

Það kom ekkert sérstakt fyrir mig í æsku, foreldar mínir eru enn hamingjusamlega giftir, báðir eiga þeir mörg systkini sem eru öll í góðu sambandi og hittast reglulega þannig að ég á mjög stóra og samheldna fjölskyldu. Við vorum hvorki rík né fátæk, ég var ekki ofdekruð þó ég fengi allt sem ég þurfti og stundum meira til, og mér gekk vel í námi og átti góðan vinahóp. Auðvitað gekk á einhverju drama, stundum vildu þessir ekki leika við mig eða mér var sagt að ég væri með of mikla stæla enda lék ég oftast trúðinn því mér fannst ég svo asnaleg. Ég skildi samt aldrei afhverju  mér fannst ég svona asnaleg, eftir á að hyggja var ég ekkert svo asnalega nema einmitt afþví að ég var að reyna að fela hvað mér fannst ég asnaleg. Ég byrjaði að drekka um 14 ára gömul en framan af gat ég vel skemmt mér án áfengis. Ég hef eiginlega bara átt einn alvöru kærasta og ég kynntist honum þegar ég var 19 ára. Hann hefur aldrei beitt mig ofbeldi og við höfum ekki verið í neinum "haltu mér slepptu mér" leik, hann hefur bara verið yndislega góður við mig og ég veit stundum ekki hvað ég hef gert til að eiga slíkan mann skilið.

Þegar ég var 25 ára var ég búin að vera með unnusta mínum, sem var þá sjómaður, í 6 ár, við áttum 2 ára gamla dóttur og ég var að deyja úr óhamingju þrátt fyrir að eiga allt til alls. Ég gat ekki tekið til heima hjá mér þrátt fyrir að sinna skólanum lítið sem ekkert og geyma barnið á leikskóla eins lengi og boðið var upp á. Ég var stanslaust að leita leiða til að ná tökum á ofátsvandamálinu mínu, ég gat ekki stillt mig, fór alltaf í einhvern "fokk it" gír þegar ég gafst upp og sagði "skítt með það - eitt kíló enn sést varla á mér fyrst svona er komið fyrir mér". Ef ég fékk mér sælgæti gat ég ekki hætt fyrr en mér lá við uppköstum eða allt kláraðist og ég beitti ýmsum brögðum til að koma í veg fyrir að matur og sælgæti kláruðust áður en ég væri búin að fá minn skerf. Ég sendi stelpuna mína stundum fyrr í háttinn svo ég gæti pantað mér mat eða notið þess sem ég keypti í búðinni fyrr um daginn. Stundum sat ég í sófanum og borðaði fram á nótt og oft langaði mig til að þróa með mér bulimíu - óskaði þess að ég gæti smitast af annað hvort bulimiu eða anorexíu til að geta bara borðað og verið mjó á sama tíma eða haft viljastyrk til þess að svelta mig. Ég þoldi að sjálfsögðu ekki þetta ástand og á hverju kvöldi eftir ofát fór ég að sofa full af fögrum fyrirheitum (og orku) um að á morgun myndi ég sleppa þessu, á morgun myndi ég ekki kaupa nammi eða panta pítsu, á morgun myndi ég fara í ræktina og borða bara kjúkling og grænmeti. Og ég virkilega meinti það - ég þráði að fá kraftinn í mig til að framkvæma þessa hluti, þráði að losna út úr þessari þjáningu sem felst í því að þurfa að borða til að sleppa við að finna fyrir tilfinningum á borð við einsemd, leiða, reiði, gremju og satt að segja kunni ég ekki einu sinni að höndla gleði eða óvænt tíðindi og tók öllu með frekar óeðlilegu "jafnaðargeði" - ég stærði mig líka af því að vera ekki langrækin og geta fyrirgefið allt en það var jú einmitt vegna þess að ég var ófær um að muna tilfinningar í langan tíma heldur gróf ég þær undir fjalli af mat og sætindum. Þessum ofátsköstum fjölgjaði bara stöðugt og styttra varð á milli þeirra. 

Ég hélt að það eina sem væri að mér væri hvað ég væri feit og löt og mikill aumingi. SAmt sem áður eyddi ég gríðarlegum tíma og fjármunum í að leita að lausninni, lesa um nýjar megrunaraðferðir, fara til einkaþjálfara og vera í ræktinni, prófa atkins eða einhverja útgáfu af því, líkama fyrir lífið og að lokum danska kúrinn. Mig dreymdi um að fá einhvers konar leyfi til að vera feit (frá samfélaginu) og ég gældi líka við þá hugmynd að fita mig upp í aðgerðina, ég reyndi líka einu sinni að framkalla uppköst en bara gat ekki stigið það skref. Ég gæti sagt venjulegri manneskju sem hefur bara misst tökin stundarkorn á neyslunni hvernig á að fara að því að léttast og halda sér formi og ég veit líklega álíka mikið um brennslu, vöðvaþjálfun og mataræði og sæmilegur einkaþjálfari eftir að hafa lesið margar slíkar greinar, horft á þætti og lesið bækur og jafnvel farið í áfanga í næringarfræði. Ég veit þetta allt en vegna þess að flestir kúrar og flest prógrömm innihalda matartegundir sem valda mér fíkn í einhverju magni þá eru vopnin samstundis slegin úr höndunum á mér og á endanum læt ég undan því sem líkaminn kallar á... og það versta er að ég hef ekki hugmynd um það afhverju. Löglegir nammidagar hófust á föstudagskvöldum og enda á sunnudagseftirmiðdögum ef þeir voru innifaldir í mataræðinu. Stundum náðu þeir fram á mánudaga ef það voru miklir afgangar. Svo hófst aftur baráttan við að halda sig að mataræði sem ég hataði og olli mér fíkn um leið. 

 

Árið 2006 var ég úrkula vonar um að mér tækist þetta, ég var eiginlega hætt að reyna því mér misstókst alltaf allt. Ég þráði svo heitt að verða mjó, þráði að hætta að borða svona, þráði að ná tökum á þessari undarlegu áráttu að vera alltaf að leita í sukkmat. Unnustinn var orðinn þreyttur á að horfa upp á mig og það var ekki bara afþví að ég var svo feit heldur líka vegna þess að ég var að deyja úr óhamingju sem ég taldi vera þunglyndi en ómeðhöndluð fíkn minnir nefnilega um margt á þunglyndi og henni getur jafnvel svipað til fleiri geðsjúkdóma en lausnin er ekki fólgin í lyfjum heldur fráhaldi frá fíknvaldinum og andlegri vinnu. Vinkona mín var búin að ná góðum árangri í 12 sporasamtökum fyrir matarfíkla en fyrr skyldi ég dauð liggja en að viðurkenna að ég gæti ekki stjórnað eigin lífi og fara í eitthvað matarfangelsi þar sem maður mátti ekki borða brauð og pasta og ekki drekka áfengi. Ég sem átti íbúð, var í háskólanámi, átti bíl og mann og barn og fullt af peningum - ég borðaði bara aðeins of mikið, var aðeins of feit og það var það eina sem var að, þurfti bara að passa mig. Á endanum samþykkti ég samt að fara með henni á fund og það sem ég heyrði þar var ekki ósvipaði sögunni sem fór hér á undan. Stanslaus þráhyggja í mat, hvað átti að borða næst, hvað var maður búinn að borða mikið, hvað var til,  löngun í frið til að borða hömlulaust, át í felum, geta ekki hætt að hugsa um sælgæti sem er til uppi í skáp og bíða þar til gestirnir fara til að geta fengið sér og þurfa ekki að deila. Að vera í veislu og telja ferðirnar hjá hinum til að geta ákveðið sjálfur hvenær er eðlilegt að fara aðra ferð - eða borða lítið sem ekkert í veislum og háma svo í sig þegar heim er komið þar sem enginn sá til. Það hlýtur hver sem er að sjá að þetta er ekki eðlileg hegðun gagnvart mat, það er ekki eðlilegt að geta ekki ákvarðað hversu mikið er of mikið, það er ekki eðlilegt að geta ekki hætt að hugsa um nammið í skálinni þegar maður ætti að vera að spjalla við vini sína, það er ekki eðlilegt að borða fullan haldapoka af sælgæti á einu kvöldi einn af því að manni leiðist svo og það er ekki eðlilegt að líða alltaf illa.

Ég var svo heppin að finna lausn innan 12 spora samtaka sem takast á við fíknina í ákveðnar matartegundir og líka fíknina í magnið því ef ég hefði ekki vigt til að stjórna magninu ofan í mig myndi ég bara troða mig út af því sem er í lagi, t.d. kjöti eða ákveðnum grænmetistegundum. Ég tók út fæðutegundirnar sem valda mér fíkn og fór að vinna með sponsor að því að borða jafnt og eðlilega og samkvæmt prógramminu sem mér var gefið á hverjum degi. Þetta losaði mig við u.þ.b. 35 kg af fjötrum á tæpu ári. En vandamálið var ekki hvað ég var feit og vandamálið var ekki hvað allir hinir voru ósanngjarnir við mig, vandamálið var mér sjálfri að kenna og sponsorinn og 12 sporin hjálpuðu mér að sjá að ef ég sætti mig ekki við heiminn eins og hann er og hætti að reyna að breyta honum eftir mínu höfði þá næði ég aldrei bata frá ofátinu. Ég hélt nefnilega að allir hinir þyrftu að breytast, að matarframleiðendur þyrftu að hætta að framleiða matinn sem ég ræð ekki við að borða, að allir þyrftu að skilja matarfíkn og að allir þyrftu að komast í 12 sporasamtök til að ég yrði hamingjusöm. Allir hinir voru fífl og ég var sú eina (ásamt nokkrum útvöldum) sem hafði rétt fyrir mér. Þetta var sem betur fer ekki svona því ef allir þurfa að breytast nema ég á ég ekki séns - ég get engum breytt nema sjálfri mér og ég fékk aðstoð til að sjá hvar ég hafði haft rangt fyrir mér og hvernig ég ætti að beyta sjálfri mér í mínum daglegu málum. 

 

Sumir halda því fram að feita fólkið sem vill kalla fituna sína sjúkdóm séu í raun bara að varpa vandanum á einhverja greiningu í staðinn fyrir að sjá að offitan sé því sjálfu að kenna. Það er nefnilega akkúrat öfugt í 12 spora samtökum. Fitan sem sest oftar en ekki utan á matarfíkla er afleiðing en ekki orsök. Við gætum sogað hverja einustu fituörðu af matarfíkli og hann myndi hiklaust halda áfram að borða hömlulaust. Matarfíkn er sjúkdómur sem hægt er að halda í skefjum á sama hátt og áfengisfíkn - með því að sleppa þeim matartegundum sem innihalda fíknvaldandi efni (t.d. sykur, hveiti og ger) og vinna sporin 12 með trúnaðarmanni. Ef þetta er ekki sjúkdómur er ekkert hægt að gera - ef þetta er bara aumingjaskapur þá er ekkert til að ná bata frá. Sjúkdómur er eitthvað sem sjúklingur getur leitað lausnar frá. Svo heppilega vill til að nokkur samtök eru til sem hjálpa fólki að takast á við matarfíkn og átraskanir, t.d. GSA, OA og ABA. Það gefur auga leið að ef þeir sem þjást af sjúkdómi leita sér hvorki lausnar né fylgja leiðbeiningum lækna þá verður enginn bati. Krabbameinssjúklingur sem nennir ekki að taka lyfin sín eða mæta í lyfjameðferðir getur ekki átt mikla batavon. Á sama hátt verða matarfíklar að fylgja leiðbeiningum og taka ábyrgð á sínum sjúkdóm. Að kalla matarfíkn sjúkdóm er ekki firring frá ábyrgð eða leið hinna feitu til að kenna einhverjum öðrum um hvernig komið er fyrir þeim heldur staðreynd sem leiðir til þess að hægt sé að takast á við ástandið og bera ábyrgð á því. Það besta er að þessi lausn kostar ekki neitt og batinn sem næst miðast við það sem hver og einn leggur í hann. Komist einhver að þeirri niðurstöðu að þessi lausn henti honum ekki getur hann snúið aftur á veg fíknarinnar og uppfyllt þessar hvatir því maginn er enn heill. 

Sumir segja að matarfíklar séu verr staddir en alkar því alkar geti hætt að drekka en það sé ekki hægt að hætta að borða. Alkar hætta ekkert að drekka - þeir drekka vatn, gos, safa og fullt af drykkjum, þeir sleppa bara þeim drykkjum sem innihalda alkohól - flestir sleppa þeir líka mat og sælgæti sem inniheldur alkohól. Matarfíkillinn hættir heldur ekki að borða - hann hættir að borða matartegundir sem innihalda þau efni sem valda honum fíkn. Ég veit það eitt að ég gæti aldrei lifað á dufti og fyrir mér þýðir 5% magi bara 5% líf því ég hef verið í þeirri stöðu að langa til að borða en ekki getað það og mér leið hræðilega og leið andlegar kvalir vegna þessara mótsagnakenndu langana. Ég er fegin að hafa ekki fallið fyrir þeirri ranghugmynd að magaaðgerð sé eina lausnin sem getur gert mig mjóa og gefið mér betra líf. Líffærin mín eru ósködduð eftir ofátið ef frá eru talin slit á húð. Ég get tekist á við öll vandamál daglegs lífs sem áður komu mér á kné - hversu stór eða smávægileg sem þau eru. Ég get átt í samskiptum við foreldra mína en áður sleppti ég því stundum að svara í símann þegar ég sá númerið þeirra. Ég fæ ekki kvíðakast þegar síminn hringir og ég er frjáls frá því að velta því stanslaust fyrir mér hvað annað fólk er að hugsa um mig. 

Það besta er að ég er frjáls frá matarfíkn. Ég hef öðlast góðan bata og fengið áður óþekktan kraft inn í mitt líf. Ég þurfti ekki að fá hann til að geta byrjað á þessu - ég fékk hann afþví að ég játaði að ég gat ekki staðið í þessu sjálf. Allar mínar aðferðir og allt sem ég hafði reynt hafði brugðist því ég treysti alltaf á sjálfa mig, ég trúði á Guð en lék hann samt alltaf sjálf í mínu lífi - ég komst hins vegar að því að ég er eigingjörn og óheiðarleg, ekki bara við aðra heldur líka sjálfa mig, og algjörlega ófær um að stjórna nokkrum hlut í mínu lífi. Æðri máttur samkvæmt mínum skilningi á honum er kominn í staðinn og hefur nú þegar tekist miklu betur upp en mér.

Ég hef haldið mig algjörlega frá sykri, hveiti, sterkju, geri og áfengi í 2 ár. Ég er búin að vera í kjörþyngd í meira en 1 1/2 ár - vigtin fer varla upp og varla niður og fötin mín passa enn þá eftir 3 mánuði. Ég hef öðlast lífsfyllingu og hamingju sem ég hélt að væri ekki hægt að finna fyrir og hún hefur ekkert með fatastærðina mína að gera heldur andlegt ástand mitt og þá nýju sýn sem ég hef fengið á lífið með hjálp sporanna 12.  

 

Metaðsókn í offitumeðferð

Kaupóða konan

Þær eru ekki ófáar vikurnar sem ég hef verið að böggast yfir að eiga engin föt sem passa (nú þarf maður auðvitað eitthvað sérsniðið óléttudót a.m.k. ef maður ætlar að ganga í buxum) og líka að eiga ekkert $%"#$"#$ síróp til að setja í hveitikímið. Ég átti einar ótrúlega þægilega hvítar óléttubuxur en ég þvoði þær með hvítum þvotti á 40% og einhver svartur leðurmiði sem var áfastur buxunum litaði smitaði bláum lit út frá sér. Skítt að skella einhverju svona dökku drasli á skjannahvít föt! Jæja dagurinn í gær og dagurinn í dag voru dagarnir sem ég drullaðist loksins til að gera eitthvað í málunum. 

Ég fór loksins til að kvarta yfir buxunum í dag og það voru ekki til aðrar eins eða neinar jafn ódýrar sem mig langaði í þannig að ég endaði með fjólubláan hlýrabol. Fjólublár er THE litur núna ef þið skylduð ekki hafa tekið eftir því... enda var því komið til leiðar í dag að forsíða næsta Gestgjafa er fjólublá og ótrúlega töff. Jæja einn bolur dugir mér nú ekki því mig vantar buxur, alveg komin með ógeð á sokkabuxum og leggings-dæminu sem ég er alltaf í. Fann fínar gráar gallabuxur í Zöru á 1800 kall og keypti svo síða hneppta peysu sem var reyndar ekki á útsölu en alveg þess virði að ég keypti hana samt. Nú er ég mega hott með bumbuna í steingráum buxum, ljósgrárri peysu og fjólubláum hlýrabol undir. Buddurnar sem vinna með mér segja að ég sé eins og B - reyndar sögðu þær fyrst að ég væri eins og Þ en ég leiðrétti þær, ég er allt annað en flatbrjósta þessa dagana. 

 

Svo var það hitt sem var að bögga mig. Það er skortur á sykurlausu sírópi frá Da Vinci í kaffitár, þessar örfáu tegundir sem þeir fá eru ekkert spes nema vanillan sem er alltaf uppseld. Í gær tók ég mig loksins til að pantaði heilan helling af sírópi - svona um það bil 24 flöskur takk fyrir og þar af 6 með vanillubragði. Ég þoli ekkert verr en að geta ekki fengið að borða það sem ég vil, eins og t.d. þegar hveitikímið eða sykurlausa sýrópið er uppselt á landinu. Nú ætti ég að hafa komið í veg fyrir það a.m.k. næsta hálfa árið ef ekki lengur. Hlakka til að smakka djús úr sykurlausu appelsínusírópi eða búa jafnvel til frostpinna úr sykurlausu sítrónusírópi, jammí. Svo datt ég í lukkupottinn í smáralindinni í dag því í Kaffitárinu þar voru einmitt til 2 flöskur af vanillusírópi sem ættu að duga mér þar til sendingin mín lendir á dyrapallinum hjá mér. Hæ hó ég hlakka til!

Svona er þetta víst þegar maður loksins drattast til að gera eitthvað í því sem er að bögga mann ... böggið leysist allajafna eða maður fær á hreint hvenær það mun leysast og getur andað rólega þangað til.